Не сціхае Млечная залева,
Толькі з-пад сузор'евых карчоў
Клапатліва свеціць
Зорка Крэва —
Апякунка долі крывічоў.
Аблачынкай —
Ранішняй хусцінкай
Вочы тоіць
Ад свайго ж святла.
А была дзяўчынкай-чарацінкай,
Жрыцаю Дажбогавай была.
Як вянок пусціла на Купалле,
Залатым зрабіўся той вянок,
Бо Дажбогавы пагляды ўпалі
На учасаны месікам лянок.
Час знікае беззваротна шпарка.
З пасмаў Крэвіных да забыцця
Усё прадзе — не абразае
Парка
Нітку крывічоўскага жыцця.