Мне цябе не стае
Тае...
Мне цябе не стае
Тае...
Чалавек не ўзнікае так —
Ён збываецца, адбываецца
Як ратай,
Як дзівак,
Як мастак,
Ад якога свет адбіваецца.
Чалавек не знікае так,
Бы ў кішэні вякоў пятак.
Ён сціраецца аб дарогі,
Разбіваецца аб адчаі,
Пераходзіць ва ўсе трывогі
Веку,
Што яго прыручае.
Перш чым вочы заслоняць векам,
Чалавек хоча стаць чалавекам.
Жыву я
Ці толькі шукаю свой след,
Што збег утрапёна.
Адзін я, як і Сусвет —
Мой сусед.
I мне і суседу сцюдзёна.
Я — толькі тая кропля цяпла,
Што ные,
Што вочы мае,
Якую нябыту на тлум аддала
Вячніна няўмольна глухая.
Ніхто не прыгорне
I не прыхіне.
Па звычцы ад продкаў шчырую.
Сырая зямля не сагрэе мяне,
I я не сагрэю сырую...
А лес расце (яго карчуюць),
Угору йдзе (туга расце),
Гамоніць лес (яго не чуюць),
Маўчыць (прыволле глухаце),
Гусцее лес (чакае ляда),
Дужэе лес (не спіць пажар),
Лес хіліцца (сякера рада),
Ўсыхае лес (пілуй, трунар),
Цямнее лес (душа жывая),
Гайдае спеў (на злосць бядзе),
Лес — беларус (усё стрывае),
Маўчыць, як дол (а ствол гудзе!).
Дарадца высокі, святы Езафаце,
Зірні на спаганены край,
Адчуй сябе ў кожнай душы,
Як на свяце,
Знявераных не дакарай.
У любасць да бліжніх —
У моцныя латы
Адданцаў сваіх апрані.
Малітваю шчырай жывуць уніяты,
Бароняць свае карані.
Здымі з крывічоў багавейных пракляцце,
Хай зоркі адлічваюць час.
Заступнік пакутны, святы Езафаце,
Напомні нябёсам пра нас.
Род людскі не злічыць вякоў,
Свой узрост
Ён згадкамі мерае.
Ад навалы з усіх бакоў
Беларусь засланялася вераю.
Кожнаму па сваім каўшу.
Як бабылка,
Туга вячэрае.
Д’яблу не прадала душу,
Беларусь утрымалася вераю.
У нябёсаў святла стае,
Каб адпрэчыць хмурыну шэрую,
Адмаліўшы грахі свае,
Беларусь адродзіцца Вераю.
Дамінічка шэпча «Ойча наш» —
Вечнасці пакорыцца ўніятка.
Божа,
Ты пачуй сваё ягнятка,
Просьбу незапыленую ўваж.
У турме жыцця
Душа ў яе,
Звонкая, як ранняя крынічка.
З даланятак
Кволая каплічка
Чысціней да неба дастае.
Слова беларускае знава
Міласцівіць, першаадкрывае.
Дамінічка —
Краска лугавая.
Не шумі, будзённая трава...
Пайшоў ад нас пакутнік уніят,
У гэтым свеце гнаны, непрызнаны.
Ён, варты ўвагі нашай і пашаны,
Быў позірку спагадліваму рад.
Займаў з лагодай свой зямны пасад,
Гаіў аблудных душ глухія раны.
У служкі ласкі боскае абраны,
Глядзеў, каб зелянеў людскосці сад.
Ён быў асвечаны ўначы будзённай
Агнём нябесным Уніі святой.
Атожылак рабіўся дужай кронай.
Смялей шумела вернасці дуброва.
Але спагада стала сіратой.
I замаўчала слова святарова...
Божа, пашлі Беларусі
Ласку з Тваімі вачамі,
Сэрцы суцеш у скрусе,
Злітуйся над крывічамі.
Знікнуць, Святы, не дай нам
Ад рукатворнага жаху,
Верацьмем вечным тайнам
Руху Твайго і шляху.
Божа, вярні дадому
Блудныя душы з выгнання.
Поперак духу злому
Воля Гасподняя стане.
Хай беларус беларуса
Будзе любіць як брата.
Светлая Імем Ісуса
Наша крывіцкая хата.
Божа, на ўсіх раздарожжах
Нас ад напасцяў варожых
Твой зберажэ напамін.
Амін.
Злом нявечаны, любосцю пешчаны,
Гадаваны цнотай і абразаю,
Гэты свет
Мне Богам запавешчаны,
За яго, пакуль жыву, адказваю.
Не набыў я набыці для спадчыны,
I не маю куфра кутавекага.
Гэты свет,
Вачмі маімі ўбачаны,
Рызыкую пакідаць на некага.
Як запалкі ад малога некалі,
Ад мяне памалу ўсё прымаецца.
Страшна разлучыць з маёй апекаю
Гэты свет,
Што за мяне трымаецца...
Перапляліся промені й вужы,
Перапляліся радасць і дакука.
Спагадныя ўніяцкія крыжы
Паганства асланілі светларука.
У вечнасці й імгнення на мяжы
Дазорцамі змяркання і світання
Згадзіліся ўніяцкія крыжы
Чакаць,
Калі ён, Судны дзень, настане.
Туляўся вінавата цень чужы,
Каса з травой сцюдзёна гаварыла.
Выгнанцамі ўніяцкія крыжы
У высях паўтарыліся раскрыла.
Унія — ў душы рунеюць зоры.
Стала блізка захаду і ўсходу.
Тчэцца дзень
З асвечанай пакоры.
Слова славіць боскую лагоду.
Унія яднае і гуртуе,
Ачужэлых
Робіць зноў братамі.
Верай у Тварца душу гартуе.
Да святога алтара вяртае.
I зямля крывіцкая звыкае
Бачыць прыхадняў,
Як сны благія.
I трывацьме Вунія вякамі,
Як трывае ў Полацку Сафія...