Памяці Васіля Быкава
I
Талент — гэта праклён
Паласатага д'ябла.
Намагаецца плён,
Каб душа не азябла.
Талент — гэта палон,
Не ўцякаюць з якога.
Б'ецца ў краты вакон
Маладзік крутарога.
Талент — гэта амбон,
Дзе хацела б вініцца
За бязмозгліцу дзён
Старасць — смерці двайніца.
Талент — ранішні сон,
I яго прачынацца
Не прыспешвае кон,
Покуль рупіцца праца...
II
Людства —
Рэха светлай даўніны.
Літасць —
Стомленая лютасць змроку.
Цяжка чуцца ціхаму прароку
На гандлёвішчы глухой маны,
Хоць прарок
Даваў сабе зарок
Абыходзіць вір знявер'я бокам,
Цяжка
На зямлю сыйсці прарокам.
Грэх ступае следам
Крок у крок.
Людства —
Памяць малой віны.
Літасць —
Спадкаемніца папроку.
I чуваць далёкаму далёку
Патаемнай кайнасці званы.
III
Душою не крывілі крывічы,
Бо крэўнасць з небадолам адчувалі.
I валуны, спыніўшыся на ўзваллі,
Нікуды не спяшаліся ўцячы.
Пярун — вястун вясны
Аб валуны
Вайстрыў маланак вывістыя стрэлы.
Лясун і аўдавелы й астарэлы
Сніў сон,
Як восеньскі туман, ляны,
На ўскрайку вечнасці
Крывіцкі край
Абжыты быў паганскімі багамі.
I гурбы снегу белымі стагамі
Пагрэцца запрашалі зорны грай.
Прагаліны сарок
Зарокам зім
Ратаяў ратных гоняў прывячалі.
На гэты свет з'явіцца крывічамі
Нябёсы дазвалялі,
А не ўсім...