Памяці Алеся Адамовіча
У перамоўклым садзе ў разварушшы
Спадаюць яблыкі,
Нібы гады.
Ці можа гэта праведныя душы
Свае шукаюць босыя сляды.
Каму распавядзе
Глухая градка,
Як у зямлі,
Паслушлівай лясам,
Нібы ў халодным яблыку
Зярнятка,
Спіць гаспадар,
I сад старэе сам...