Вяльможны беларускі розум цямкі,
Абы чаго не ходзіць нацямкі.
Сядзібу духу ад кута да клямкі
Інакшыя прасвенцяць скразнякі.
Лагоды й азарэння бліскавіца
Юнее й нашчыцца, каб не згасіцца.
Сябе не цэніць розум беларускі.
Ён не прымака ў славы-удавы.
Моц атрасе чужыншчыны атрускі,
Убачыць свет, што беларус жывы!
Хай у пячоры чэрапу цямрэча,
Ускрэсне з мёртвых роднае спрадвечча!