Ні сябе, ні чужога слова
Няма калі ўчуць чалавеку.
А ў лесе адначасова
Гамоняць дрэвы спрадвеку.
I чуе сусед суседа
I голас радні здалёку.
Такая стаіць бяседа —
Аж сорамна стане кроку.
I думаюць думу разам,
Маўчаць у лагоднай згодзе.
Сябе не даюць абразам,
Ні здрадлівай непагодзе.
Загнанаму веку прагрэса,
Пакуль дагоніць знямога,
Вучыцца б шумець у леса
I слухаць сябе самога.