Смелая пяшчота

Яшчэ не ацэнена

Вянкі цыбулі, як вянкі санетаў,
Сплятала мама ў чэсць крутой зімы.
Не рассакрэчвалі сваіх сакрэтаў
Апошнія ахрыплыя грамы,
Як слёзы выкрасаць з вачэй планетаў,
Як з мройных хмар узводзіць церамы.
I смутны ветах ведаў сцежкі летаў,
Якімі йшлі начлежныя дымы.

Хоць пад страхой хапала ўсім гаркоты,
Дык каб не зглоцілі наш нож сухоты,
Яго кармілі вострым, як ён сам.
Цыбулі спелай залатыя соты
Не шкадавалі смелае пяшчоты
Ні стомленым, ні маладым слязам.